سوارگا، که در متون ودایی و حماسی هندوئیسم به عنوان بهشت ایندرا شناخته میشود، یکی از لوکاهای (جهانهای) بالاتر در کیهانشناسی هندو است و موقتی بودن آن آن را از موکشا (رهایی نهایی) متمایز میسازد. این مفهوم عمدتاً در ریگودا، مهابهاراتا و پورانهها (مانند ویشنو پورانه و باگاواتا پورانه) توصیف شده است. سوارگا در کوه مروی، مرکز جهان، قرار دارد و تحت حاکمیت ایندرا، خدای طوفان، جنگ و باران، اداره میشود. ورود به آن بر اساس کارما (اعمال) مثبت در زندگیهای پیشین است؛ جنگجویان شجاع، برهمنهای پارسا، و نیکوکاران پس از مرگ به آنجا منتقل میشوند، اما مدت اقامت محدود به مصرف کارمای خوب است و پس از آن، تناسخ مجدد رخ میدهد.
تصویر سوارگا باغهایی وسیع و باشکوه است با درختان کالپاوریکشا که هر آرزویی را برآورده میکنند، رودخانههایی از سوما (نوشیدنی جاودانگی و نشاطآور) و مانداکینی (رود آسمانی). آپساراها – رقصندههای آسمانی زیبا با بدنهای ظریف و جواهرات درخشان – و گاندارواها (نوازندگان ماهر) سرگرمی فراهم میکنند، شامل موسیقی، رقص و روابط عاشقانه. ایندرا بر تخت الماسنشانی سوار بر فیل سفید آیراواتا (که هفت خرطوم دارد) سلطنت میکند و با همسرش شاچی زندگی میکند. ضیافتها با غذاهای الهی، میوههای ابدی و نوشیدنیهای نشاطآور پر میشود. هوا همیشه معتدل است، بدون بیماری یا پیری، و ساکنان بدنهایی نورانی و قدرتمند دارند.
در مهابهاراتا، یودیشتیرا در بخش سوارگاراتا به سوارگا میرود و آن را پر از قهرمانان گذشته میبیند، اما حتی سگ وفادارش (که تجسم دارما است) را همراه میبرد تا آزمون وفاداری بگذراند. ریگودا سوارگا را به عنوان پاداش برای یاجنا (قربانیهای ودایی) توصیف میکند، جایی که روح با پیتریها (اجداد) اتحاد مییابد. برخلاف بهشتهای ابراهیمی، سوارگا بخشی از چرخه سامسارا است و دائمی نیست؛ حتی ایندرا میتواند با کارمای بد سقوط کند. ویشنوئیها سوارگا را مقدمهای بر وایکونتا (جهان ویشنو) میدانند، در حالی که شیوائیها آن را با کایلاشا مقایسه میکنند.
لذتها در سوارگا عمدتاً حسی و مادی هستند: روابط جنسی با آپساراها (که همیشه جوان و جذاب باقی میمانند)، بازیهای آسمانی، و لذتهای هنری. با این حال، فیلسوفانی مانند شانکارا آن را illusion (مایا) میدانند و موکشا را برتر میشمارند، جایی که چرخه تناسخ پایان مییابد. در پورانهها، داستانهایی از سقوط ساکنان سوارگا به دلیل غرور وجود دارد، مانند شاه ناهوشا که به مار تبدیل شد.
در هندوئیسم مدرن، سوارگا در مراسم shraddha (گرامیداشت اجداد) و جشنوارههایی مانند دیوالی زنده است، جایی که مردم برای ورود به سوارگا دعا میکنند. این مفهوم نماد تعادل کارمایی است و انگیزهای برای dharmic زندگی فراهم میکند، هرچند هدف نهایی بسیاری برهمنها اتحاد با برهمن (واقعیت مطلق) است. سوارگا تجسمی از آرمانهای ودایی لذت کنترلشده و پاداش موقت در کیهان چندلایه هندو باقی مانده است.
